Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΡΑ

Δεν υπάρχουν στα πολιτικά χρονικά πολλά συνθήματα τόσο ειρωνικά αμφίσημα όσο οι «εκατό μέρες» της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, καθώς εκατό μέρες ήταν αρκετές για να περάσουμε από τον ίλιγγο των προεκλογικών εξαγγελιών και της νίκης στην απότομη συνειδητοποίηση των προβλημάτων, στον ίλιγγο μπροστά στο χείλος της αβύσσου. Άλλωστε το σύνθημα δεν είναι πρωτότυπο: κάποτε, σ’ ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, εκατό μέρες ήταν αρκετές για να οδηγήσουν τον Ναπολέοντα από τη θριαμβευτική επάνοδο στον αυτοκρατορικό θρόνο στο Βατερλό και τη γαλλική αυτοκρατορία στη διάλυση.

Προ της διάλυσης, λοιπόν, και η ελληνική οικονομία, τουλάχιστον σύμφωνα με τους χρησμούς των σύγχρονων οιωνοσκόπων που φέρουν τον πομπώδη τίτλο «διεθνείς οίκοι αξιολόγησης».

Πολλές και δίκαιες ενστάσεις έχουν διατυπωθεί για την εγκυρότητα και την αξιοπιστία τους. Όμως η σημαντικότερη συνήθως παραλείπεται, γιατί η διατύπωσή της δεν συμφέρει κανέναν. Οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης κρίνουν με βάση τις οικονομικές θεωρίες που μας οδήγησαν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Και μέσα στον οικονομικό τους δογματισμό συνιστούν παντού και πάντα περιστολή δαπανών, συντάξεων και μισθών, λιγότερο κράτος, μικρότερη πρόνοια. Δεν είναι τυχαίο ότι η αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας, που σχεδόν πάντα συνεπάγεται η εφαρμογή τέτοιων μέτρων, αντιμετωπίζεται ως ένα είδος αναπόφευκτης παρενέργειας. Μια παρενέργεια που πλήττει πάντα τους πιο αδύναμους με τη μεγαλύτερη σφοδρότητα.

Στην πραγματικότητα εκφράζουν το οικονομικό κατεστημένο που τους δημιούργησε και τους καταξίωσε. Μετά το σοκ βρίσκονται ακόμα σε φάση άρνησης. Κλείνοντας πεισματικά μάτια και αυτιά στο διογκούμενο αίτημα της αλλαγής, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η κρίση δεν είναι παρά ένα κακό όνειρο. Μόλις ξυπνήσουν οι καλές μέρες θα επιστρέψουν και η δυσάρεστη ανάμνηση θα χαθεί μαζί με τους νυκτερινούς εφιάλτες.

Στο μεταξύ, όσο διεθνείς οίκοι, οικονομολόγοι και κυβερνήσεις προσπαθούν να διώξουν τους εφιάλτες, το «τρίτο κύμα» πλησιάζει απειλητικά. Μετά τις αγορές ακινήτων και τα τραπεζικά δάνεια η τρίτη και μεγαλύτερη φούσκα, αυτή του δημόσιου δανεισμού, ετοιμάζεται να σκάσει.

Χώρες όπως η Ελλάδα εξαιτίας του υπέρογκου χρέους τους είναι ευάλωτες. Αναμφίβολα οι ευθύνες των κυβερνήσεών μας και όλων ημών είναι τεράστιες, καθώς αποδυθήκαμε συλλογικά ως κοινωνία σε έναν άκρατο καταναλωτισμό βασισμένο στον αλόγιστο δανεισμό, σε ένα φαγοπότι δίχως αύριο. Εφησυχασμένοι από τα νομισματικά πλεονεκτήματα της ζώνης του Ευρώ θέσαμε τελικά όλο το σύστημα σε δοκιμασία. Για αυτό δικαίως δεχόμαστε τις οργισμένες επικρίσεις των εταίρων μας.

Ανεξάρτητα όμως από τον καταλογισμό των ευθυνών, η συμπεριφορά των εταίρων μας είναι θλιβερή, σύμπτωμα των μοιραίων αδυναμιών της Ένωσης. Αντί να ενώνονται οι κυβερνήσεις και οι λαοί της Ευρώπης διχάζονται. Αντί να πάρουν στα χέρια τους τη διακυβέρνηση αρκούνται στην ολιγαρχική αντιπροσώπευση κατεστημένων συμφερόντων. Αντί να προχωρούν προς τη χάραξη μιας νέας οικονομικής πολιτικής σύρονται πίσω από τις εκτιμήσεις χρεοκοπημένων οίκων και ανεύθυνων γραφειοκρατών. Το οικονομικό κατεστημένο ασκεί όλη την αντιδραστική, παραλυτική επίδρασή του στην Ένωση.

Στη δίνη των περιστάσεων η νέα ελληνική κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με πολλές προκλήσεις. Τα μέτρα διάσωση της οικονομίας πρέπει να ισορροπούν ανάμεσα στις διεθνείς πιέσεις, τις απαιτήσεις των Βρυξελλών και την τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων του Κινήματος, που κάθε άλλο παρά υπερβολικές και ανεδαφικές είναι. Απεναντίας είναι ίσως ανεπαρκείς μπροστά στην ένταση της κρίσης, στην έξαρση της φτώχειας και της ανεργίας.

Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτή η ισορροπία να ανατραπεί, όμως οποιαδήποτε ενδεχόμενη ανατροπή δεν μπορεί να γίνει σε βάρος του ελληνικού λαού. Η ανατροπή πρέπει να συντελεστεί αλλού, εκεί όπου λαμβάνονται ή θα έπρεπε να λαμβάνονται οι μεγάλες αποφάσεις για την ευρωπαϊκή οικονομία: στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με στόχο τη ριζική αναθεώρηση της οικονομικής θεωρίας και πολιτικής. Η ευρεία πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές δεν νομιμοποιεί μόνο τη λήψη «επώδυνων μέτρων», όπως οι οπαδοί διαφόρων εκδοχών του νεοφιλελευθερισμού διατυμπανίζουν συνεχώς, αλλά και την άσκηση μιας ρωμαλέας πολιτικής έναντι των εταίρων μας. Δεν αναφερόμαστε σε μια «πολιτική του τσαμπουκά» αλλά στην επιδίωξη μια ευρείας συναίνεσης για τη ριζική αλλαγή των οικονομικών –και όχι μόνο- κατευθύνσεων της Ένωσης. Σε μια πρωτοβουλία για τη δημιουργία, τελικά, ενός πανευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος, ενός κινήματος που θα φέρει στο προσκήνιο τα αιτήματα των λαών και την ουσιαστική δημοκρατική διακυβέρνηση της Ένωσης.

Όσοι σκέπτονται πως όλα αυτά φαίνονται πολύ μακρινά και αμφίβολα, ας αναλογιστούν πού μας οδήγησε ο λεγόμενος «ρεαλισμός των αγορών». Τα οράματα δεν είναι κάποιες αφαιρετικές εικόνες ενός ουτοπικού μέλλοντος που μας παρηγορούν για το μίζερο παρόν μας. Είναι το υλικό κατασκευής του μέλλοντος. Τα συνθήματα, οι φράσεις κλισέ, τα τσιτάτα, για να τελειώσω όπως ξεκίνησα, δεν είναι πάντα φθηνός λαϊκισμός. Κάποτε συμπυκνώνουν όλα όσα βιώνουμε, τις αγωνίες και τις ελπίδες μας. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να εκφράσουμε τις δικές αγωνίες, τις δικές μας ελπίδες από ένα ακόμα σύνθημα : αλλαγή – δημοκρατία – σοσιαλισμός τώρα!

1 σχόλιο:

  1. Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
    ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ



    Γράφει ο Κώστας Λάμπος
    http://www.infonewhumanism.blogspot.com,
    prodial21@gmail.com,

    H βίαιη διαταραχή και η στρέβλωση του κυτταρικού κύκλου, σε ένα όποιο σημείο του ανθρώπινου οργανισμού, μπορεί να προκαλέσει τη λειτουργική αποκοπή και αυτονόμηση κάποιων κυττάρων, τα οποία αυτοαναπαράγονται, με αποτέλεσμα τη δημιουργία όγκων, οι οποίοι με τη σειρά τους προκαλώντας νέες στρεβλώσεις κυτταρικών κύκλων πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, καταστρέφοντας υγιή κύτταρα και ζωτικά όργανα, με τα οποία έρχονται σε επαφή και μπλοκάρουν την κανονική λειτουργία του οργανισμού μέχρι που προκαλούν το θάνατό του. Αυτό τα φαινόμενο αποτελεί τη γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη αρρώστια του καρκίνου.
    Από τότε που ο τροφοσυλλέκτης εξελίχθηκε σε εργαλειοκατασκευαστή και κάποιοι, με τη βίαιη στρέβλωση του κυτταρικού κύκλου της κοινωνίας, μετεξελίχθηκαν βίαια σε ιδιοκτήτες εργαλείων και εργαλειοκατασκευαστών και κατά συνέπεια σε εκμεταλλευτές, εξουσιαστές και δυνάστες της κοινωνίας και συνολικά της ανθρωπότητας, από τότε και η ιστορία της ανθρωπότητας γράφεται με όρους στρέβλωσης, ανισότητας, αδικίας, ανελευθερίας, φτώχειας, Φόβου, βίας, καταστροφής και πολέμων. Η βίαιη επιβολή της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στη γη, στους ανθρώπους και στα μέσα παραγωγής, αποτελεί διαταραχή του κυτταρικού κύκλου της κοινωνίας, προκαλεί στρεβλώσεις και ατροφικότητες στο κοινωνικό σώμα, συμπεριφέρεται ως κοινωνικό καρκίνωμα και καταγράφεται ως η βασική αιτία της όποιας κοινωνικής και οικουμενικής νοσηρότητας. Αυτή η αρρώστια της κοινωνίας δεν είναι άλλη από το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που είναι γνωστό ως καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση του οποίου ισοδυναμεί με γενική μετάσταση καρκινογόνων κυττάρων και καρκινικών όγκων σε όλο το σώμα της ανθρωπότητας.
    Η ιατρική επιστήμη σε συνεργασία με την ιατρική έρευνα και τη φαρμακολογία κατάφερε να θεραπεύει πολλές από τις διακόσιες περίπου μορφές του καρκίνου, όταν γίνεται έγκαιρα η διάγνωσή τους και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις δεν είναι μακριά η εποχή που ο καρκίνος θα είναι μια ακόμα θεραπεύσιμη αρρώστια και συνεπώς κανένας άνθρωπος δεν θα πεθαίνει από καρκίνο. Βέβαια γι’ αυτό είναι αναγκαίο να αποεμπορευματοποιηθεί η δημόσια υγεία, πράγμα που προϋποθέτει πως η δημόσια υγεία παύει να είναι υπόθεση κερδοσκοπίας των φαρμακοβιομηχανιών, των κλινικαρχών και των μεγαλογιατρών και αποκαθίσταται μέσω του απόλυτου κοινωνικού ελέγχου ως δημόσιο αγαθό.
    Οι κοινωνικές επιστήμες σε συνεργασία με την κοινωνική έρευνα, την ιστορία και τους ...
    Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:

    http://infonewhumanism.blogspot.com/2011/07/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή